– Miejsca w biurze nie było? – Smirnof, jako starszy i dowodzący, pozwolił sobie na sarkazm. – Oni wiedzą, że my wiemy. – Po Wolinie to raczej było do przewidzenia – Smirnof stwierdził fakt. – Nie do końca – zaprzeczył Polak. – Tamta grupa przede wszystkim zajmowała się przerzutem agentów. Ta tutaj ma mieć lub już ma plany drugiego pieca. – Niemożliwe – ocenił tę informację Smirnof. – Wszystko na to wskazuje. – Rosomak prowadził rozmowę i wydawało się, że to on jest szefem polskiej strony. – Same plany niczego im nie dają. – Też tak uważamy, więc trzeba również założyć, że dojdzie do porwania lub uprowadzenia niewielkiej grupki naukowców i techników. Mogą to zrobić bez problemu, trwa wojna i wiedzą, że nie doliczymy się ofiar. – Rosomak dla wygody przyklęknął i poprawił kwiaty. – Uprowadzenie statku nic im nie da. Nie są w stanie go skopiować. Mogą go tylko posiadać i eksploatować do czasu pierwszej awarii. – Więc zakładacie porwanie – rozumował Smirnof – a nie myślicie o zdradzie? – Wytwórnie pieców są dobrze strzeżone, zakładamy również szpiegostwo przemysłowe, polegające na kradzieży prac badawczych na szkodę naukowców z instytutów uniwersyteckich. Mamy jednak inny trop. Prowadzi do tego układu. – Rosomak zniżył głos, jakby to coś miało dać. – Jedna z wytwórni ma problemy, rozpoczęła produk- 243 cję nowych rodzajów pieców, coś poszło nie tak, dostali bardzo duże zamówienia, lecz zamawiający nie byli związani ze stoczniami. Z początku wyglądało, jakby ktoś chciał wyprzedzić konkurencję i dyktować warunki dystrybucji nowych rewelacyjnych pieców. Teraz wiemy, że była to długofalowa działalność zmierzająca do wrogiego przejęcia, bowiem zewnętrzny inwestor nigdy nie miał zamiaru wywiązać się z zamówienia, a kosztami obciążono producenta, korzystając ze specjalnie wadliwie skonstruowanej umowie prawnej. Wytwórnia pieców broni się jeszcze, ale jej dni są policzone.