Nowe, wzmocnione silniki zawyły i maszyna ruszyła. Turzański rozpoczął kołowanie pasem transportowym na początek pasa startowego. Na bocznej drodze zobaczył Stanieczka, który właśnie dotarł do hangaru. Szkoda, że nie mogli się spotkać wcześniej, ale inżynier najpierw był zajęty, a potem musiał wyjechać do pobliskiego zakładu lotniczego po ważne elementy innego płatowca. W słuchawkach otrzymał zgodę na start. Teraz silniki zaryczały donośnie. Samolot nie był specjalnie obciążony, więc oderwał się od betonowego pasa niczym piórko. Drewniana torpeda sterczała pod brzuchem, w jej przypadku nie miał znaczenia ciężar, lecz jakość przyrządów celowniczych. Turzański wykonał parę przelotów. Najpierw nabrał wysokości, a potem nagle obniżył pułap i zwolnił torpedę na specjalnie przygotowanym poligonie. To zadanie przebiegło poprawnie. Potem znowu nabrał wysokości i wykonał zaplanowaną serię manewrów. Nie zauważył żadnych nieprawidłowości i zgodnie z wcześniejszym planem zawrócił nad lotnisko. Wtedy otrzymał kolejne zadanie. Miał się obronić przed angielskim dwusilnikowym samolotem wielozadaniowym, który już skrywał się gdzieś w powietrzu, pomiędzy chmurami. Kapitan miał latać nad lotniskiem i je osłaniać, jego przeciwnik zaś miał spróbować go zestrzelić.

Ryś od dłuższego czasu kręcił koła nad lotniskiem, a pilot wypatrywał wroga. Przeciwnik w samolocie DH-98 Mosquito nie rzucił się od razu na swój cel. Trochę trwało, zanim Turzański zobaczył maszynę. Tamten, wykorzystując wysoki pułap, zbliżał się od strony ogona, ale kapitan nie zamierzał pozwolić na łatwe podejście. Zostało mało czasu na reakcję, więc skracając kąt, wykręcił w swoje prawo, żeby wróg musiał wykonać ciaśniejszy skręt. DH-98 również zaczął ścinać w prawo, ale Turzański przyśpieszył i schodził mu z celownika. Wreszcie samoloty przecięły swoje tory lotu. Ryś się wzbijał, ale to samo robił przeciwnik. Promień skrętu był w obu przypadkach podobny. Obaj piloci wiedzieli, że walka kołowa dwóch dwusilnikowych samolotów nie ma większego sensu, a ich największy atut stanowiły prędkość i siła ognia. Zatem obaj zyskiwali na wysokości.

Jedyne, na co nie mogli sobie pozwolić, to utracenie przeciwnika z pola widzenia. Obaj mogliby już zawracać, ale widać było, że przewaga wysokości jest ważniejsza. Próbowali się rozpoznać, będąc na dziesięciu tysiącach, bo kończyły się opcje.

Turzański wyobrażał sobie dogodny moment do ataku, ale przeciwnik znajdował się na razie zbyt daleko i miał niedogodną pozycję. Kapitan chciał, aby wszystko odbyło się tak, jak sam się nauczył, według wypracowanej doświadczeniem taktyki. Podlecieć szybko, wykorzystując moc silników, oddać pełną serię z małego dystansu i odskoczyć.

Samoloty zawracały. Siła ognia, zwrotność, prędkość i opancerzenie były zbliżone. To był bardzo wyrównany pojedynek i kapitan wiedział, że tamten pilot zmarnował pierwsze podejście oraz zaprzepaścił efekt zaskoczenia. Od tej pory mieli równe szanse. Najpierw polecą naprzeciw siebie na maksymalnym pułapie, a następnie rozpocznie się walka kołowa, co oznaczało, że DH-98 zyska nieznaczną przewagę. W zasadzie przy podobnych umiejętnościach przeciwnik nie będzie w stanie wykorzystać atutów. Tym samym walka kołowa nie powinna przynieść rozstrzygnięcia.